9 Caeterum erat quoddam Pharisaicum genus iustorum, fidentium operibus suis, et ex eis sibi iustitiae laudem arrogantium, cum apud Deum nemo sit vere iustus: neque solum sibi stulte placebant, verum etiam alios prae se despiciebant, tanquam peccatores, quum illorum modestia Deo gratior sit, quam horum opera: adversus huiusmodi Pharisaicos iustos, et ad consolationem peccatorum ex animo sibi displicentium, Dominus proposuit huiusmodi parabolam.

10 Accidit ut duo quidam adscenderent in Templum orandi gratia, quorum unus erat Pharisaeus, alter Publicanus.

11 Pharisaeus stans vicinus propitiatorio, velut dignus qui cum Deo cominus colloqueretur, sic orabat apud se: Deus gratias ago tibi, quod non sum similis caeteris hominibus, qui rapto vivunt, qui fraude rem augent, qui adulterio conspurcant alienos thoros: aut denique qui infame munus gerentes, in gratiam Principum expilant populum Dei, qualis hic est Publicanus.

12 Non indulgeo luxui, quemadmodum vulgus facit, sed ieiuno bis in sabbato, et in tantum non fraudo quenquam, ut omnium bonorum meorum decimam partem erogem in pauperes. Haec erat tumidi Pharisaei precatio, qui tametsi vera commemorabat, ac Deo gratias agebat, tamen hoc ipso displicebat oculis Dei, quod sibi placebat: adulator sibi, contumeliosus in proximum.

13 Contra Publicanus, totus sibi displicens ob peccatorum conscientiam, procul absistebat a sacris, adeo pudens poenitensque sui, ut nec oculos auderet in coelum attollere, sed percutiebat pectus suum, dicens: Deus propitius esto mihi peccatori. Pharisaeus tantum gratias agebat, existimans sibi nihil deesse ad perfectam pietatem, nec confitetur errata sua, quum inter ipsas preces gravissime peccaret, sua iactans ac poenitentem despiciens: sui laudator arrogans, et proximi temerarius accusator. Contra Publicanus nihil commemorat benefactorum suorum. Tantum sua mala agnoscens, tundit pectus sibi conscium, et implorat Domini clementiam.

14 Vultis scire exitum diversae precationis? Publicanus ille, qui peccator venerat in Templum, abiit domum in oculis Dei iustior illo Pharisaeo, qui sibi videbatur iustissimus. Quisquis enim semet extollit apud sese, deiicietur in oculis Dei. Et quisquis se deiecerit apud sese, sublimis erit in oculis Dei.