23 Dominus et huius industriam collaudans, ait: Euge serve bone ac fidelis, quoniam in exiguo mihi perspecta est fides tua, posthac mairoa tuae concredam fidei: intra in gaudium Domini tui. 24 Tandem accessit et is, qui talentum acceptum defoderat in terra, ac iussus ratioenm reddere, non solum non agnoscit culpam inertiae, verum etiam Dominum insimulans austeritatis, et avaritiae immodicae, crimen officii neglecti conduplicat. Domine, inquit, sciebam quod esses homo austerus, inde messem colligis, ubi non feceras sementem: et inde congregas lucrum, ubi non sparseras sumtum. 25 Proinde metuens, ne si sors aliquo casu perisset, saevires in me, abii defodique talentum tuum in terra. Hoc malui quam dum usuram capto, periclitari de sorte. Ecce habes quod tuum est. SI non mereor laudem ob lucrum additum, certe sors curavi ut esset in tuto. 26 Hunc sermonem Dominus in ipsius caput retorquens, ait: Serve male et piger: noveras, ut ais, me lucri esse avidum: colligere messem illinc, ubi non feceram sementem: et congregare proventum illinc, ubi non feceram sumtum. 27 Tanto magis oportuit te committere pecuniam meam numulariis, et ego qui lucrum venor illic, ubi non feci sumtum, utique venturus eram, ac meam pecuniam exacturus cum usura: hoc est, inde messurus, ubi seminaveram. Mea erat sors, non tua, industriam tuam servus debebas Domino. 28 Tum versus ad alios servos, dixit: Auferte ab hoc inutili servo talentum, et date ei qui habet decem talenta. 29 Admirantibus servis, quod ei iuberet addi qui iam abundabat, ait Dominus: ita fiet in hoc opum genere. Quisquis habet, dignus est qui plus accipiat, ut exuberet: caeterum qui per ignaviam nihil sibi paravit lucri, etiam hoc, quod habere videbatur, quoniam indignus est, spoliabitur. 30 Porro servum illum inutilem submovete ab oculis meis, et abiicite in tenebras externas. Ibi pro gaudio Domini sui, quod promereri noluit, cruciabitur fletu et stridore dentium.