26 Porro ne quem opprimat ille dies, facile remedium est, si se quisque sic apparet, quasi iam immineat ille dies: sed homines mundo dediti, sibi promittent dilationem, aut etiam diem illum omnino non venturum, et hac spe securi vacabunt cupiditatibus suis. Itaque idem accidet in diebus Filii hominis, quod accidit olim in diebus Noe.

27 Ducebant uxores, dabantque nuptum, quasi diluvium, quod differebatur, omnino venturum non esset. Sed malum oppressit improvisos. Solus Noe cum paucis servatus est per arcam. Caeteri omnes interierunt.

28 Similis erat rerum facies temporibus Lot, quoniam ultio divina differebatur, existimabant impune fore quicquid peccassent: itaque securi edebant ac bibebant, emebant et vendebant, plantabant et aedificabant. Sed et hos nimium securos inopinantes oppressit vindicta.

29 Nam eodem die, quo Lot reliquit Sodomos, depluit ignis ac sulphur e coelo, ac subito perdidit omnes.

30 Eadem erit facies rerum in orbe, cum subito maiestatem suam proferet Filius hominis.

31 Is dies ubi ingruerit, abiiciatur omnis cura rerum mundanarum. Tantum sibi quisque in praesenti periculo, qua licet, consulat. Itaque quem dies ille repererit in tecto, supellectile domi relicta, ne descendat ut auferat quod habet ibi rerum, tantum de sua salute cogitet. Itidem si quem dies ille offenderit in agro, ne fugiat domum, praesentius enim periculum erit, quam ut ullam moram patiatur.

32 Unusquisque ut repertus fuerit, ita celeri fuga vitae consulat. Mementote quid acciderit uxori Lot, respexit tantum, et periit, adeo nihil morae patitur mali celeritas. Ille tutior erit, qui ad fugam fuerit expeditior.

33 Tum autem ea quaerere, quibus solemus in posterum vitae consulere, veluti vestes, pecunias, domum, aut eiusmodi, vitam erit perdere. Sed qui omnibus impedimentis abiectis, neglexerit vitae subsidia, is vitam lucrifecerit. Non enim tum erit spatium cogitandi de vita corporis, cum animae vita vertetur in periculo. Nec res, nec locus, nec vitae genus in eo discrimine servabit hominem, sed affectus ad exitum paratus.

34 E duobus enim coniunctissimis subito unus assumetur ad vitam, alter relinquetur exitio. Illud affirmo vobis, ea nocte, qua veniet Filius hominis, erunt duo in eodem lecto, quos subito dividet praemii diversitas: alter enim assumetur ad aeternam felicitatem, alter relinquetur aeterno exitio.

35 Erunt duo molentes in eodem pistrino, quorum alter assumetur, alter relinquetur. Duo laborabunt in eodem agro, unus assumetur, alter relinquetur.

36 Haec quum discipuli non intelligentes, tanquam per somnium audirent, dicunt Iesu: Ubi Domine? Adhuc carnem somniant, et regni locum scire quaerunt.

37 Iesus autem per aenigma significare volens, sanctos ubicunque reperti fuerint non disiungendos a Domino, respondit: Ubicunque fuerit corpus, illic congregabuntur et aquilae. Non refert ubi sitis, modo mecum sitis, qui pascam animos vestros meipso, qui sum aeternae felicitatis pabulum.