Erasmus' Paraphrase of the Gospel According to Matthew Chapter 18
Verse 1-2
1 His ita gestis subiit Apostolorum animos humanus quidam affectus, ac stimulus livoris et ambitionis. Audierant de regno coelorum: viderant tres Apostolos seorsum abductos in montem: audierant Petro traditas claves regni coelorum, eique dictum: Beatus es Simon Barjona, et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam: conspiciebant illum familiarius, quaedam et audacius colloqui cum Domino: ac modo viderant illum caeteris Apostolis praelatum in solvendo tributo, quodamque modo aequatum Christo. Itaque Petro subinvidebant, cui videbatur principatus regni coelorum destinatus, quum esset ille natu minor. Adeunt igitur Iesum, et rogant quis esset futurus primas in regno coelorum. Adhuc enim somniabant tales quasdam dignitates, quales videmus in Principum aulis. 2 At Iesus ut penitus eximeret hunc affectum ex animis eorum, puerum quendam ad se vocatum statuit in medio discipulorum, parvulum, et adhuc alienum ab omnibus affectibus ambitionis et invidiae, simplicem, purum, soloque naturae ductu viventem.
Verses 3-5
3 Illud, inquit, habetote certum, nisi quis totus fuerit immutatus, ac prorsus abiecerit omnes affectus istiusmodi, transformatusque fuerit in habitum et simplicitatem huius pueri, ne recipietur quidem in regnum coelorum; tantum abest ut ambienda sit eminentia. 4 Proinde qui se deiecerit, ut efficiatur huic parvulo similis, hoc ipso maximus erit, quod sit minimus in regno coelorum. Etenim qui modestia minimus est, is virtute est maximus. Principes amant sui similes, et apud hos maiore in pretio est, qui caeteris submotis semet anteponit. Ego mei similibus delector. 5 In aulis huius mundi, Principes ad sui contumeliam pertinere putat, si quis quem e summatibus affecerit contumelia: et in se collatum officium interpretatur, quod in illos fuerit collocatum. At hominum vere simplicium et humilium tanta est apud me gratia, ut qui unum quemvis ex his receperit, mea causa, mihi velim imputari perinde quasi me receperit.
Verse 10
10 Ut igitur nihil tam pretiosum, tamque magnificum esse debet homini, quo debeat avocari a regno coelorum: ita nemo quamvis pauper, obscurus, et humilis, est contemnendus, sed adiuvandus potius, et proficiat ad meliora. Habetis exemplum. Videte igitur, ne quem contemnatis ex huiusmodi pusillis. Quamvis abiecti sint apud mundum, tamen apud Deum magna est illorum ratio. Nam illud pro certo dico vobis: Angeli, qui tanquam ministri curam habent illorum, assidue contemplantur faciem Patris, qui est in coelis. Hinc aestimare licet, quanti sint apud Deum, quum illis tales addiderit custodes ac paedagogos. Rudes quidem sunt, labi possunt, falli possunt, sed simplicitas subsidio digna est, non supplicio.
