21 Eiusmodi sodalitio comitatus Iesus venit Capernaum: ea civitas erat ut opibus florens, ita superba simul et impia. Hic statim aggressus est Evangelistae munus. Nam sabbato ingressus synagogam, publicitus docebat Iudaeos: non inania Pharisaeorum commenta, sed veram Legis mentem explicans, quae spiritualis erat, non carnalis.

22 Sensit illico populus novum doctorem, ac novum doctrinae genus. Hominem videbant humilem, raro contemtoque sodalitio stipatum, sed admirabantur sermonem, vim quandam divinam spirantem. Neque enim Scribarum in morem docebat frigidas constitutiunculas, et aniles fabulas de genealogiis, sed dictis aderat auctoritas, ac sermoni veraci fidem adstruebat miraculorum magnitudo. Friget quicquid humanum est, quoties divina virtus exserit suam potentiam: et ecce protinus adest edendi miraculi occasio.

23 Erat in ea congregatione quidam obnoxius impuro Daemoni. Non tulit Spiritum coelestem in Christo loquentem Spiritus impius: coepit enim obstrepere doctrinae coelesti, vociferans, ac dicens:

24 Quid tibi nobiscum est rei Iesu Nazarene? An venisti perditurus non ante diem? Novi qui sis. Nimirum sanctus ille olim promissus a Propheta Daniele, quem Deus prae caeteris unice sanctificavit.

25 Dominus autem, sive quia nondum venerat tempus, ut palam profiteretur quis esset, sive quia non placebat vera quidem illa, sed metu extorta professio, et ab impio profecta Spiritu, qui quum ex se sit mendax, et fallere gaudeat genus humanum, nec vera loquens, erat audiendus apud populum, ne quis illi post credat mentienti, increpuit illum, dicens: Obmutesce et exi ab homine, sic melius praedicabis qui sim.

26 Nec mora, Spiritus impurus ad vocem iubentis Domini reliquit hominem, sed dilanians eum, atque ingenti clamore vociferans: ut palam esset, illum non suapte sponte, sed virtute divina coactum, profugere. Atque hic exhibita est imago hominis occupati Spiritu Satanae. An non pessimo Daemonio obnoxius est, quem totum possidet ambitio, avaritia, livor, odium, libido, caeteraeque cupiditates impiae? Huiusmodi qui sunt, non ferunt sermonem Evangelicum, sed vociferantur: Quid tibi nobiscum est, Iesu? Venisti ut perderes nos? Etenim quos possidet huius mundi Spiritus, perdi se credunt, quoties coguntuer in ea relinquere, in quibus sibi falsam constituere felicitatem.

27 Itaque conturbantur ac discerpuntur, dum hinc ad honesta vocat metus aeterni supplicii, hinc amplectitur ac retrahit male dulcium malorum consuetudo. Sed nullum est Daemonii genus tam pertinax, quod ad Iesu iussum non aufugiat. Maius autem miraculum est, ex ambitioso modestum, ex feroci tolerantem, ex libidinoso castum, ex rapaci liberalem reddere, quam corpus hominis ab impio Spiritu liberare. Sed illud magis admirantur homines, non quia sit mirabilius, sed quia cernatur oculis corporeis. Itaque iussu simplici profligatum impurum Spiritum, vehementer tum admirati sunt Iudaei, adeo ut inter sese conquirerent, dicentes, Quid hoc est novae rei? Nihil tale legimus unquam a Prophetis esse factum, ut simplici verbo propellerent Daemonia. Aut quaenam est haec doctrina nova, quam tanta virtus comitatur? Praedicat regnum Dei, et profert virtutem Dei, Satanae vires conterens. Neque enim magicis precibus, aut prolixa ad Deum flagitatione, aut alioqui magno negotio profligat impios Spiritus: sed ceu Dominus ac victor illorum, nudo verbo imperat illis, et volentes nolentes obediunt ei.

28 Ex hoc admirabili facto fama Iesu dimanavit per universam regionem Galilaeae.