28 Hic Iesus animo contemplans quanta esset generis humani calamitas; alios premi paupertate, rursus alios gravius etiam distorqueri cura divitiarum; alios affligi morbis, alios senio; hos discruciari amores, illos etiam gravius odio torqueri; multos variis falsarum opinionum inerrare labyrinthis; plerosque scelerum conscientia nunquam non intus affligi; nec esse qui pastorem ageret fidum et efficacem, cum essent innumeri, qui fastu gererent sacerdotes, qui Rabi nomine se venditarent, qui decimas exigerent, misericordia commotus invitat omnes ad se, omnibus solatium ac remedium pollicens ultro, si modo simplici sinceroque pectore sese adeant, et excusso iugo mundi longe miserrimo molestissimoque, iugum Evangelicae doctrinae recipiant: Venite, inquit, ad me, quotquot afflictionibus, curis, aut vitiorum conscientia laboratis, quotquot malorum sarcina degravamini, ego vos refocillabo, ego adversus omne malorum genus impartiam solatium. 29 Nec opes, nec honores, nec voluptates huius mundi praestant veram animi tranquillitatem, nec Philosophia mundi huius, nec Pharisaeorum religio liberat a molestis curis. Habet mundus suum iugum, prima specie blandum, sed revera molestum et asperum. Illud inprimis excutite, mox ad me currite, lubentes et alacres iugo meo colla vestra submittite. Ex me discite, quae res sola vereque tranquillet animum, et quo fonte nascatur totus iste mortalium tumultus. Nimirum hic est elatus ac ferox animus, sibi fidens, Deo parum fidens. Hinc scatet ambitio, studium pecuniae, vindictae libido, simultas, livor, bella, seditiones, impietates in Deum, quibus rebus quid esse potest tumultuosius, aut quid turbulentius? Quod si vultis semel ab omnibus malis liberari* fontem illorum tollite, accipite doctrinam meam, imitemini vitam meam. Discite ex me quod mitus sum, et corde minime elato. QUod possim, miraculis declaravi, et tamen nec opes, nec honorem affecto, neque quicquam omnino ambio eorum, quae apud mundum magna ac praeclara videntur. Neminem quamvis humilem aut peccaotrem fastitio. Non regero convitia, non reprecor male precantibus, non referio ferientem. Totus ex Patris nutu pendeo, Ille poenas exiget ab improbis: ille praemia reponet benefactis: illi cedo totam gloriam: illi committo omnem sollicitudinem. Ego simpliciter illius voluntati per omnia morem gerens, quod in me est, studeo benemereri de omnibus, nocere nemini. Hoc solum si a me didiceritis, sentietis confidere miseros istos tumultus, quibus nunc sine fine iactamini, parietisque quietem et tranquillitatem animis vestris, quae vos etiam in mediis malorum circumfrementium procelis comitabitur. Mitis ac mansuetus animus, fons est omnis tranquillitatis humanae. Tantum fidentes colla submittite. 30 Non est quod metuatis iugum meum. Deurum et grave videtur incredulis, sed iis, qui toto pectore fidunt bonitati divinae, qui conceperunt ignem caritatis Evangelicae, molle et commodum est iugum meum, levis est sarcina mea. Siquidem illud reddit suave certa spes paremiorum, hanc levem efficit amor ineffabilis in Deum. Quid autem non dulce amanti? si mens sibi bene conscia, et omni sollicitudine vacans, si certa fiducia de praemiis aeternae vitae? quid exorietur, quod talem animum conturbet, aut commoveat?