Coepit igitur Iesus suos ad hanc tempestatem, quae imminebat, praeparare, indicans eis sibi prius eundum esse Hierosolymam, seque multis malis affligendum a Scribis ac Pharisaeis, atque etiam a primariis Sacerdotibus: denique et occidendum esse, sed tertio die revicturum. 22Hunc sermonem quum discipuli carnales adhuc non satis intelligerent, quod haec iudicarent indigna eo, qui tot miraculis declarasset se Filium Dei: non ausi sunt tamen interrogare Dominum, quid sibi vellet mori, et resurgere. Petrus itaque, quem praecipuus quidam amor erga praeceptorem semper fecit caeteris audaciorem, abducit eum a reliquis Apostolis quasi familiarius aliquid dicturus: et increpans illum, atque abominans mortis et afflictionum mentionem: Propitius, inquit, esto tibi, Domine: non contingent ista tibi. Siquidem in te situm est ut non eveniant. Quanquam enim Petrus afflatu Patris, magis quam suo sensu pronuntiaverit eum Filium Dei vivi, procul aberat tamen ab intellectu illius arcani, quod Iesus sua morte redemturus esset genus humanum: et resurrectione declaraturus orbi potentiam divinae virtutis. 23 Hunc igitur affectum ut in suis corrigeret Iesus, conversus est, et invitus discipulos suos, quos sciebat similiter affectos esse, tametsi solus Petrus ausus fuerat increpare Dominum, ait Petro: Abi post me Satana. Desine adversari vuluntati Patris mei: tuum est sequi me, non praeire. Nunc obsistis, impedire studens, (quod ob salutem humani generis et Pater vulti fieri, et me facere decet. Cupis esse socius regni, et obsistis ad crucem ultro properanti, quo regnum hoc afferam Patri. Qua me videtis ire, hac est vobis quoque tendendum ad regnum coelorum. Tu vero nondum sapis ea quae sunt Dei, sed humanis affectibus ductus repugnas voluntati divinae. Ne obsta igitur inutilis monitor, sed a tergo sequens, discipulum age potius quam magistrum.