5 Quod si qua praestant iuxta Legis praescriptum, non id faciunt ex animo, sed ad laudem auramque popularem. Histriones sunt, et ceu personati falsa religionis imagine, fabulam agunt, ut spectentur ab hominibus. At legem non servat, nisi qui hoc praestat quod voluit Legislator: is autem potissimum requirit sincerum animum. Isti vero quicquid faciunt, faciunt ad aucupandam inanem apud plebeculam opinionem sanctimoniae. Nam quum Deus post praecepta Legis edita subiecerit: Ligabis ea in manu tua, et erunt immota ante oculos tuos: nimirum illud sentiens, non oportere unquam oblivisci praeceptorum Dei, sed ad horum regulam componendas esse omnes vitae actiones: isti quum prorsus negligant observare iussa divina, tamen specie falsa se iactant apud populum. Obambulant lata phylacteria circumferentes, incedunt latis ac magnificis fimbriis, in his praecepta Legis ostentant inscripta, cum in vita nusquam appareant. At haec animis inscribi oportuit, vita decebat exprimi. Sic placerent oculis Dei, cui uni vita nostra ceu fabula quaepiam agitur. 6 Sed hoc spectatore contemto, vilissimam laudem affectant apud imperitam multitudinem. Et cum ubique deceat doctorem moribus, dictis, atque ipso etiam vultu, prae se ferre virtutem eximiam, isti nusquam aliud agunt, quam quod est inanissimum, ac vix etiam viro dignum. Si quo vocantur ad coenam, illic pueriliter ambitiosi sibi placent, quod ipsis locus tribuitur honoratior: in synagogis et publicis conventibus amant primae sedis honorem. 7 Quum versantur in foro, gaudent honorifice salutari. Cristas erigunt, quoties a populo audiunt magnificum illum titulum, Rabbi, quasi aut soli sint honore digni, aut soli sapiant: quum hoc ipso minimi sint apud Deum, quod sibi videntur maximi: et hoc ipso maxime desipiant, quod sibi videntur plurimum sapere. Soli Deo debetur honos, qui solus vere magnus est et honorandus: soli Deo debetur laus sapientiae, soli auctoritas. Harum rerum si quid est in hominibus, umbra quaedam duntaxat est, se ad Dei magnitudinem conferatur, et hoc ipsum a Dei largitate profectum est. Proinde si quid honoris tribuunt homines hominibus ob Dei dotes, quas in illis esse suspicantur, non debet sibi vindicare cui tribuitur, sed totum ei transcribere, unde totum et gratis habet, si quid habet boni.