Siquidem quicquid in tota Lege praecipitur, quicquid docent Prophetae, hoc totum in his duobus praeceptis comprehenditur. Quisquis enim Deum toto pectore diligit, nihil negliget, quod ille praecepit: et qui proximum diligit tanquam seipsum, is nec furabitur, nec adulterium committet, nec falsum dicet testimonium, nec concupiscet rem alienam: in summa nihil alteri faciet, quod sibi fieri nolit. Tum Pharisaeus ex tentatore iam propemodum factus discipulus, subiecit: Vere ac recte dixisti Magister, quod unus sit Deus, quodque non sit alius praeter eum, quodque hic solus supra cuncta totis cum viribus diligendus, quodque omnes affectus nostri sint in unum illum transferendi, quodque diligere proximum perinde atque seipsum maius sit omnibus holocautomatis et sacrificiis. Iesus videns quod prudenter respondisset, neque pergeret insidiari, ait illi: Haud procul abes a regno Dei. Intelligebat enim Pharisaeus quid esset optimum, tantum hoc deerat, ut affectu sequeretur, quod intellectu tenebat. Atque interim tacite mordet conscientiam quorundam Pharisaeorum, qui Iesu moliebantur insidias capitales. Eoque quum illi tantum interrogassent de summo mandato, cuius observationem sibi falso arrogabant, ultro adiecit et secundum de diligendo proximo. Nondum enim suspicabantur Christum esse Deum: certe proximum, ac bene meritum negare non poterant, in quem tamen machinabantur, quod nemo sibi vellet accidere.